25 Ağustos 2015 Salı

Hakanima...

Oğlum, annecim...

Dünyam!


20 subat 2014 saat 18:00 civari hafif hafif baslayan sancilarim seni bana getirecekti fakat bn bunu henuz bilmiyordum. Supheyle hastaneye gittik ve Doktorumuz henuz dogum sancisi olmadigini, rahimin seni dunyaya getirmem icin hazirlandigi bu yuzden boyle hafif hafif sancilarimin normal oldugunu soyleyip bni evime gonderdi.

Eve gitmedim ve bircok arkadasimin oldugu yol uzerindeki eski isyerime ugradim. Konustum. Eglendim. Ama seni bana getiren sancilarim kesilmedi.

Gece oldu ve biraz daha kendisini belli eden sancilarim belime saplanip beni uyutmamaya baslamisti bile...

Gece saat 2:45 civari artik rahmimin hazirlanmaktan daha fazla birsey yaptigini anlamistim ve elimde kronometreyle sanci ve mola saniyelerini hesaplamaya basladim.

30sn arayla gelen 10sn suren sancilar.
Dunyanin en uzun 10saniyesi.....

Saat 3u gecerken sirtimi yatak basina dayamis ve bagdas kurmus bi sekilde saga sola egimlenirken odaya giren baban -uyumadin mi sen hala?- dediginde sadece -uyutmuyor- diyebildim.

Bos olan yol sayesinde 20dk sonra hastanedeydik.

Ve devaminda 6saat boyunca yurumeye halim kalmayana kadar cektigim sanci...

Oyle filmlerdeki urkutucu sahneler gb degil ama; eline bir battaniye aldim ve sanci geldikce onu isirsim :) yurudum, oturdum, yattim, agladim ama hepsini sessiz yaptim...

Sabah 9.10da gelen Doktorum muayene ederken -Esra bu bebegi normal doguramazsin dedim. Oglun sikismis ve artik gecen dakikalar sizi sadece tehlikeye atiyor.- Kulaklarimda ugulduyordu; oglun sikismis, tehlikeye atiyor. Dusunme yetimi kaybettim. Disari ciktigimda Dr ve baban yuzume; artik beklemeyelim diye bakiyordu. Apar topar ameliyathaneye alindim. Bn oradayken hazirlanan ameliyathanenin buz gb sedyesine yattim ve isinan bacaklarimi kisa bir sure sonra hissetmiyordum. Konusacak degil mimik yapacak halim dahi yoktu.

Nabzimin duzensizliginden basucumda benimle konusan Doktorun dedigi hicbirseyi animsamiyorum. Yogun bir mide bulantisi ve Doktorumun surekli sordugu -iyi misin?- den baska pek bisey animsamiyorum.

Sanirim 15 dk gb bir sure gecti ve yuzume sicacik minnacik pespembe bi el dokundu. Avucunu optugumde o kocaman agiz ve kocaman sesin kapandi.

Beni tanidin annecim.....

Hersey bitip odaya geldikten sonra saclarimi seven anneme soyle dedim;

BENI DUNYAYA GETIRMEK ICIN BOYLE BIR ACI CEKTIGINI BILSEYDIM SENI ASLA UZMEZDIM... şakağimdan öptu beni gülümserken...

3gun hastanede kaldik; 3 gun uyumadim...

Yatagimin sirt kismini diklestirip seni seyrediyordum. Ya uyursam, ya alirlarsa seni. Kuruntularim beni uyutmadi.

Bir yandanda anlamaya calisiyordum. O kocaman battaniyenin icinde ve dogalgaz peteginin yaninda nasil olurda usurdun? 20 dk da bir neden acikiyordun? Ve nasil bu kadar guzel kokuyordun... :)

Icimi garip ve bos hissettim. Orada olmani seviyordum.

Evimize geldik...

Egilsem dogrulamiyor ve dogrulsam egilemiyordum. Saat basi acliktan agliyordun ve bu saatler arasi uyumam mumkun olmuyordu. Yaklasik 10 gun sonra aynaya baktigimda korku filmi karakteri gibiydim.

Dogrulamiyordum. Kocaman bir karnim vardi ve o sis vucudun uzerinde darmadagin saclarin altinda goz altlari elmacik kemiklerine kadar morarmis cokuk bir yuz vardi.

Mutsuz oldum. Hazir degilmisim diye ilk o gun agladim.

Kapimi kitledim ve kafami yastigima gomerek agladim. Sen acikip uyanana kadar. Seni emzirmek icin kucagima alip karnimdaki kesigin uzerine koyup emzirmeye basladim. Icime igneler batiyordu. Meme ucumu emmeye basladiginda ise igneler artiyordu cunku onlarda yara olmustu. Karnini doyurup fazla sutu kustugunda pembeydi. Kanayan meme uclarimdan emdigin hem sut hemde kanimdi. Seni guzelce yatirip ve karsina yatip sana bakarak agladim.

Zamanlar boyle gecti....

Anneannen, babannen yada baban seni kucagina her aldiginda senden kacip odaya kilitledim kendimi. Aklimdan surekli gazir degilmisim cumlesini sana haksizlik ettigimi bilerek geciriyordum.

Sutum yetmiyor, kiyafetlerim olmuyor ve asla guzel gorunmuyordum. Boyle gecen 1 sene boyunca mutsuz olan, mutsuz eden, hircin ve kabullenmeyen bir anne oldum.

Etrafimdakiler sana icirdigim sutumden, kakana kadar. Benimde kicimdan, gobegime, gogsume kadar herseyi en acimasiz sekilde sorup elestirme hakkini goruyorlardi kendilerinde...

Ruhumu, kalbimi, ne dusundugumu ve ne kadar uzuldugumu umursamayan fikirlerince dogru yapan insan bozuntulari....

Icinden cikamiyordum, cikamadikca hircinlasip kirip dokmeyi seviyordum.

Benim mutsuzlugumdan sende huysuz ve surekli aglayan bi cocuk oldun. Ben daha da mutsuz oldum.

Bigun anne olan bi arkadasimla konusurken;
Ne zaman hersey eskisi gb olacak? Diye sordugumda bana birseyler zirvaladiktan sonra; Esra aslina bakarsan bundan sonra hicbir zaman dedi :) hayatimda ilk defa o kadar kacmak, bagirmak, uzaklasmak, yikmak, kirmak istedim herhalde. Yuttum.

Sonra birgun sadece -kabullendim-

Herseyin icinde bir suru guclu duygu barindiran bu kelimede oldugunu kabullenerek anne olmayi kabullendim.

Seni dunyaya getirmek icin sahip oldugum bu gobegi minimuma indirsemde yok edememekten uzulmek yerine onunla oynamani kabullendim.

Topuksuz ayakkabilarimla sik olabildigimi kabullendim.

7-8kg fazlami kabullendim.

Bakim yapamamayi, oje surememeyi, makyaj yapamamayi kabullendim.

Kac defa senle basedemedigim icin aglamaktan uzerime akan rimellerimi dusunup gulumsedim, kabullenerek.

Sabah kalkip yuzumu bacagima sarilmis halinle yikamayi kabullendim.

Tuvalate seni kucagima alarak girmeyi kabullendim.

Etrafi dagitmani, yemek istemedigin yemegi agzindan pat diye cikarip koltuklari halilari bulastirmani kabullendim.

Agiz tadiyla yemek yiyememeyi, cayimi corbami heo soguk icmeyi kabullendim.

Oyun oynamak istediginde oyun, uyumak istediginde uyku, disari cikmak istediginde attaa 5 dkda yapmam gerektigini kabullendim.

Ama simdi o kadar cok kabullendim ki. Seni koklamadan, sana dokunmadan duramiyorum :) senin yaninda degilsem uyuyamiyorum. Sen uyuyorsan baska odada duramiyorum. Bunaldim deyip senden uzaklastigimda 10 dk sonra ozluyorum seni.

Iyiki seni dogurmusum.

Beni herkesten cok saf bir sevgiyle sevdigini biliyorum.

Seni herkesten cok essiz bir sevgiyle seviyorum.

Sen benim hayattaki en süphesiz -iyi ki-msin.

Seni Seviyorum.

Annen!..♡


4 yorum:

  1. :( sen bir de benim yaşadıklarımı bilsen :( hep yazmak istedim ama cesaret edemedim. seni kutluyorum bu yüzden benden yürekli çıkmış ve yazmışsın :( allah evlatlarımızı korusun ...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.

      Sil
    2. Bakma Gamzecigim bu bile yazabildigim kismi. Yasanilanlar pek kolay dokulmuyor kagida ama yavas yavas olacak bundan sonra. Cok tsk ederim. Cok opuyorum seni.

      Sil
    3. Bu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.

      Sil